رابطه ميان فلسفه و سخن مي پردازد و مي کوشد تا نشان دهد نقش سخن در عالم انديشه تا چه اندازه مهم و بنيادي است. ديناني در مقدمه کتاب تأکيد مي کند که فهم فلسفي يا فکر علمي هميشه و هر جا در زبان اتفاق مي افتد و به همين اعتبار، زبان ظهور انديشه است و سخن مظهر فکر و خرد به شمار مي رود. وي با اشاره به اينکه مرزهاي جهان انسان همان مرزهاي زبان اوست اين نکته را نيز مورد توجه قرار مي دهد که زبان اجتماعي ترين پديدار عالم است و انسان به حکم داشتن زبان بالذات يک موجود اجتماعي به شمار مي رود. اما بايد توجه داشت که آنجا که زبان هست انسان و جهان نيز حضور دارند و به واسطه زبان، انسان در جايگاهي قرار مي گيرد که که نه تنها به آنچه هست و آنچه بوده است آگاهي پيدا مي کند بلکه نسبت به آنچه اکنون نيست نيز آگاه مي شود.