تصوير آلبر کامو ناآرام، کلمه ساز و آشتي ناپذير را بيشتر هر جا در سخنراني هايش مي‌توان يافت. کامو خطيبي چيره دست بود، علاوه‌بر اين‌که قدرتي در نويسندگي، جستارنويسي، تفکر فلسفي و روزنامه نگاري داشت، سخنراني هاي او چندان مشهور و متواترند که انگار آن ها را در گوشه و کنار خوانده ايم. او فرياد آزادي و حرمت به انسان را برمي‌آورد، حال اين فرياد براي يادبود پايان جنگ باشديا در اوج التهاب در الجزاير عزيزش، در نکوهش نازيسم آتش افرپز باشد يا نفي کمونيسم. نويسنده‌ي طلعون هيچگاه رحم نکرده به انديشه هايي که انسان را به هر شکلي مبتذل و تحت انقياد ايدئولوژي مي‌خواست. بر ضد «چوبه هاي دار» سخن گفت، بر ضد تمام ديکتاتور ها و بر ضد تانک هايي که بي‌محابا از روي آدم ها رد مي شدند. کلمات کامو کهنه نشده‌اند و ، برعکس زمان تازه‌تر شان کرده است. اين سخنراني ها صدايي است که هيچگاه فراموش نشد. کامو در يکي از اين سخنراني ها با نسل هاي تازه مي گويد : «آنچه را بر ما گذشت از ياد نبريد تا به آزادي، به حقوق و تکاليفش، وفادار بمانيد. از ياد نبريد تا هرگز نپذيري، هرگز، که کسي هر قدر هم بزرگ يا حزبي هرقدر هم قوي به جاي شما فکر کند و راه‌تان را به شما ديکته کند.»