خوانندگان آثار کافکا همواره او را از خلال نوشته ها و خاطرات دوستش ماکس برود يا در آيينة آثاري چون «مسخ» مي بينند: تصوير مردي که روزي به شکل حشره اي هولناک از خواب برمي خيزد... طبيعي است که روايتگر چنين قصه اي را انساني افسرده و از جهان بريده بپنداريم. به گفتة رادک مالي (نويسنده کتاب) کافکا با جهان مشکل داشت و جهان نيز تا به امروز با او مشکل دارد. ولي اين بار، در اين کتاب کم برگ درمي يابيم که کافکا انساني شبيه ماست - و يا دست کم تا حدودي شبيه ما. در اينجا کافکا را از دريچه زندگي واقعي اش مشاهده مي کنيم؛ مرد جواني که مشتاقانه از زندگي بهره مي جويد: به سفر مي رود، شنا و قايقراني مي کند، چند بار عاشق مي شود و... البته همه را به شيوة خودش! اما ويژگي ديگر کتاب، طنز پنهان در قطعات کوتاه آن است که تصويرگري هنرمند (رناتا فوچيکوا) آن را به تصوير کشيده است. در اين کتاب، بيشتر تصاوير سخن مي گويند. تا آن جا که گويا دو بار بايد کتاب را خواند: يک بار نوشته ها را، يک بار تصاوير را. اين طرح ها و نوشته هاي کوتاه به گونه اي مهم ترين آثار کافکا را نيز در خود جاي داده اند. چکيده هايي از «مسخ»، «حکم» (محاکمه)، «قصر» و ... که البته به تلخي خود اين آثار نيستند.