ماجرا به اين سادگي‌ها هم نيست که به خوردمان داده‌اند. سير حرکت سرزمين بزرگ روسيه از حکومت تزاري به شوروي و پس از آن به پوتينيسم! نگاهي به روسيه‌ي پيش از شوروي نشان مي‌دهد که چه‌طور بلشويک‌ها در يکي دو دهه، کشوري سرشار از فقر، بي‌سوادي، گرسنگي و بدون کمترين نشانه‌اي از پيشرفت و توسعه را به يکي از دو ابرقدرت جهان تبديل کردند. با اين همه، حاکمام شوروي با وجود همه‌ي دستاوردهايشان در صنعت و شاخص‌هاي توسعه مثل بهداشت، آموزش و مسکن، چنان خودکامه و جبار بودند و حکومتي سراسر پليسي و امنيتي را بنا نهاده بودند که درنهايت فروپاشي اتفاق افتاد و روسيه وارد عصر پساشوروي و پوتينيسم شد که خود شکل ديگري از خودکامگي‌ست که صنعت و تکنولوژي در آن هم‌چنان به پيش مي‌تازد ولي مردم ديگر مثل دوران شوروي بدون دغدغه‌ي مسکن و بهداشت و آموزش نيستند و بايد هم حاکم جبار را تحمل کنند و هم در بدبختي‌هاي روزمره‌شان دست و پا بزنند. کتاب «آينده تاريخ است» با هفت شخصيت، شبه‌داستاني را از روسيه‌ي پساشوروي روايت مي‌کند، درست پس از روزهايي که پيرمردهاي حزب کمونيست شوروي يکي‌يکي مردند و جوان‌هايي بر سر کار آمدند که فکر مي‌کردند چيزهايي قابل اصلاح شدن است و درنهايت شوروي را با مغز به زمين زدند. ماشا گسن در «آينده تاريخ است: چگونه تماميت‌خواهي دوباره بر روسيه مسلط شد» گويي خودش و دوستانش در روسيه‌ي سه چهار دهه‌ي اخير از گوشه‌وکنار کشور به مسکو آمده‌اند و هرکدام ناداستان‌هايي از زيستن در پساتوتاليتاريسم پوتيني با خود حمل مي‌کنند تا به ما بگويند. آينده تاريخ است را براي فهم چرايي فروريختن هرآنچه سخت و استوار است و دود شدن و به هوا رفتنش و چگونگي ادامه‌ي حيات بر کپه‌هاي آن خاکستر، بايد خواند.