پلامناتز در شرح و نقدي بر فلسفه ي اجتماعي و سياسي هگل بيشتر متأثر از تعابير جناح چپ مکتب هگل است و با استفاده از همين تعابير به استدلال پديدارشناسي روح توجه بيشتري دارد. به نظر او انديشه ي هگل درباره ي آگاهي و پويش هاي ذهن انسان انديشه اي ارزشمند است. يکي از مسائل هميشگي وضع بشري اين است که انسان همواره نياز دارد جايگاه خود را در جهان بيابد و از لحاظ فکري و عاطفي با خود و با جهان به سازش برسد و خرسند شود. به نظر پلامناتز يکي از علايق مهم فلسفه ي هگل همين پويش ذهن انسان به سوي خرسندي است. از سوي ديگر پلامناتز به نقد دستگاه کلي فلسفه ي هگل و انديشه ها و پيش فرض هاي آن و انسجام منطقي آن ها مي پردازد. هدف او عرضه ي دورنمايي کلي نيست بلکه «وارد خانه مي شود و به تجسس مي پردازد.» به علاوه هدف نويسنده صرفا يافتن هماهنگي يا ناهماهنگي دروني آن فلسفه يا بهترين و وفادارترين تعبير آن نيست بلکه مي کوشد تا اهميت آن را از لحاظ مسائل هميشگي انسان روشن سازد.