شاعران اين دفتر تجرب? جنگ‌هاي جهاني، فاشيسم، جنگ ايدئولوژي‌ها، مارکسيسم، اومانيسم، فرايند دموکراسي و روان‌شناسي در بعدهاي چندگان? آن را از سر گذرانده‌اند. در نظر آن‌ها انسان با خطر تهديد بردگي و بيگاري در لابيرنت ساختارهاي مدرن روبه‌رو است. باور دارند که شعر نمي‌تواند او را به آرامش فرابخواند. عصر، عصر ناآرامي است و بايد حقيقت را هرچه عريان‌تر در آثار ادبي به نمايش درآورد. و چنين است که رنج‌ها و آرزوهاي بشري تجرب? حسّي يا تصوير شعري آن‌ها را برمي‌سازند. اين شاعران’ در مرگ به‌گونه‌اي مي‌نگرند که گويا با آن‌ها در سفري جاودانه همراه شده‌اند. عشق خود را در رفتارشان با اشياء و پديده‌ها به نمايش مي‌گذارند. ذهنيتي گسترده، فراگير و بشري ارائه مي‌دهند. شعر در سرشت و سرنوشتشان نقشي تعيين‌کننده بازي مي‌کند. در فراروي’ از فرمي به فرمي ديگر ميراث تاريخي خود را فراموش نمي‌کنند. اين ميراث’ ارزش سنّتي و ادبي دارد. اين است که از آميزش سنّت و مدرنيّت سربلند برون مي‌آيند.