اهميت نسبي «تداوم» و «تحول» در تاريخ ايران، در زمان ها و زمينه هاي مختلف متفاوت بوده است. در زمينه ي سياسي، تهاجمات و تحول در حاکميت تداوم را منقطع مي ساخت و در زمينه ي امور ديواني و اداري «تداوم» از ويژگي هاي چشمگير بود که شکاف هاي سياسي را پر مي کرد. در کتاب تداوم و تحول در تاريخ ميانه ي ايران مولف بر آن است که عناصر تداوم و تحول را در وجوه مختلف تاريخ سلجوقيات بزرگ، خوارزمشاهيان و ايلخانان نشان دهد. او عقيده دارد که نبايد اين دو عنصر را در تقابل و تباين شديد با يکديگر قرار داد چون در سرتاسر دوره ي مورد بحث تداوم پايا وجود داشته است. آن لمبتن در اين کتاب عناصر تداوم و تحول را در بعضي از نهادهاي ديواني، حقوقي و اقتصادي که کم و بيش با هم در ارتباط بوده اند را پي مي گيرد و ترکيب بندي گروه هايي که بر اين نهادها تسلط داشتند و عامل مهمي در تحول و تداوم به شمار مي رفتند را ارزيابي مي کند. هدف وي بررسي جنبه هاي محيطي است که در چارچوب آن انسان ها به دنبال حفظ و اشاعه ي حيات فرهنگي و معنوي خود در تاريخ ميانه ي ايران بوده اند.