اين کتاب نگرش و رويکردي تازه به فلسفه علوم اجتماعي دارد، نگرش و رويکردي که حول محور تجربه سهيم بودن در جهاني شکل گرفته است که در آن افراد تفاوت‌هاي زيادي با هم دارند. بهترين نام براي اين نگرش «چندفرهنگي» است، زيرا اعتقاد به اصالت تعدد فرهنگ‌هاست که توجه ما را به سمت فرصت‌ها و خطرهاي جهاني پر از تفاوت‌ها مي‌کشاند. فلسفه چندفرهنگي علوم اجتماعي سوال‌هاي تازه‌اي مطرح مي‌کند و مفاهيم تازه‌اي را براي بررسي مسائل ذاتي در پژوهش درباره انسان‌ها به‌کار مي‌گيرد؛ همچنين اين فلسفه سوال‌ها و مفاهيم قديمي‌تر در فلسفه علوم اجتماعي را در پرتوي تازه قرار مي‌دهد. چرا ما نيازمند فلسفه علوم اجتماعي تازه‌اي هستيم؟ در سرتاسر بخش اعظم تاريخي فلسفه علوم اجتماعي سوال اساسي اين بوده است: آيا علوم اجتماعي «علمي» هستند، يا مي‌توانند باشند؟ دانشمندان علوم اجتماعي از نظر تاريخي همواره در پي طرح اين ادعا بوده‌اند که رداي علم به تن علوم اجتماعي برازنده است و الگوي پژوهش‌هايشان را از علوم طبيعي مي‌گرفته‌اند. درنتيجه، فلسفه علوم اجتماعي سنتا مشتمل بر ارزيابي توفيق علوم اجتماعي از اين جهت بوده است، يعني ارزيابي اينکه علوم اجتماعي از چه جهاتي شبيه علوم طبيعي است و از چه جهاتي شبيه نيست. اما اگرچه اين نگرش بصيرت‌ها و بينش‌هاي مهمي به پژوهش درباره انسان‌ها بخشيده است، اکنون ديگر فيلسوفان علوم اجتماعي يا پژوهش‌گران اين علوم را مسحور نمي‌کند. نگرش تازه‌تري لازم است که با دلبستگي‌هاي فرهنگي و فکري جاري تناسب بيشتري داشته باشد. اين کتاب در زير لايه تحليل‌هاي فني مي‌خواهد نگرش و تصور مناسب‌تري از جهان چندفرهنگي به‌دست دهد. زيرا اگرچه اميد اين کتاب اين است که حق مطلب را در مورد نسبي‌گرايي و اصالت تعدد فرهنگ‌ها در مقام تجليل از تفاوت ادا کند، اما به‌دنبال اين نيز هست که نشان دهد چگونه اين ديدگاه‌ها با تصور و درک معمول از آنها خودشکن و ازپادرآورنده هستند. اين کتاب به‌جاي اين ديدگاه‌ها درک تازه‌اي از علوم اجتماعي را در بستر درک تازه‌اي از علوم اجتماعي را در بستر درک تازه‌اي از اصالت تعدد فرهنگ‌ها عرضه مي‌کند؛ درک و برداشتي که در اين کتاب «تعامل‌گرايي» نام گرفته است.