اين رمان حديث نفس قشرهاي روشنفکري مبتلا به جامعه يي سنتي است. سنتي ريشه دار که به دست و پاي درس خوانده و مکتب ديده يکسان مي پيچد و به توهم و درماندگي گرفتارشان مي کند. ابتداي داستان با اين سطور شروع مي شود: سه روز پس از انتشار کتاب «رژه بر خاک پوک»، زنگ در خانه ام به صدا درآمد. تازه از سر کار برگشته بودم و ساعت شش عصر در نشر چشمه با دوستي قرار ملاقات داشتم. چند روز بود باران مي باريد و هوا تاريک تر از هميشه به نظر مي رسيد. ديرم شده بود، اما نمي توانستم از خواندن مطلبي که در هفته نامه کادح چاپ شده بود دل بکنم.