چهارباغ پر از قصه بود، قصه هايي که کسي جز اهالي آنها را باور نمي کرد، اگر به گوش غريبه اي مي رسيد، لب ورمي چيد که روزگار اين قصه ها و حکايت ها گذشته و آن قدر رفتند و آمدند تا ديگر کسي جرأت نمي کرد آن ها را براي ديگران تعريف کند. قصه ها حبس شدند در سينه ي پيرمردها و پيرزن هايي که ديگر حتي نوه هايشان هم زبان شان را نمي فهميدند. مردم هنوز هم چهار باغ را مي ديدند، از کنارش مي گذشتند ولي ديگر کسي نمي دانست چرا آن سوي باغ هاي انگوري، دوازده يا سيزده درخت سپيدار روييده که هيچ کلاغي جرات ندارد روي شاخه هايش لانه بسازد! هر بار که چهارباغ را مي ديدم، سپيدارها شاخه دراز مي کردند و من را جوري مي کشاندند سمت خانه ي کوچک و خراب کنار چشمه که انگار يک نفر منتظرم است تا برايم قصه بگويد! هيچ وقت کسي را در آن خانه نديدم اما هر بار صداي هلهله و کل کشيدن و دست زدن هايشان گوشم را پر مي کرد و خيالات برم مي داشت که شايد جايي همان اطراف عروسي است، آن قدر به چهارباغ رفتم، خود به خود سر از آن خانه در آوردم و کسي را نديدم که قصه اش را برايم تعريف کند تا بالاخره فراموش کردم که چهارباغ روزي قصه اي داشته است. اين رمان داستان فراموشي من و تمام اهالي روستايي است که روزي درخت هاي چهار باغ را ديده و آنها را شمرده اند.