آنتونيو فرانچسکو گرامشي فيلسوف ، روزنامه نگار مارکسيست ، زبان شناس ، نويسنده و سياستمدار ايتاليايي بود. وي در مورد فلسفه ، نظريه سياسي ، جامعه شناسي ، تاريخ و زبان شناسي نوشت. وي يکي از اعضاي بنيانگذار و يک بار رهبر حزب کمونيست ايتاليا بود و توسط رژيم فاشيستي بنيتو موسوليني زنداني شد. گرامشي در طول زندان بيش از 30 دفترچه و 3000 صفحه تاريخ و تحليل نوشت. دفترهاي زندان او را يک سهم بسيار اصلي در نظريه سياسي قرن بيستم مي دانند. گرامشي از منابع مختلف کمک گرفت - نه تنها مارکسيست هاي ديگر بلکه متفکراني مانند نيکولو ماکياولي ، ويلفردو پارتو ، ژرژ سورل و بنديتو کروس. اين دفترها طيف گسترده اي از موضوعات را شامل مي شوند ، از جمله تاريخ ايتاليا و ملي گرايي ، انقلاب فرانسه ، فاشيسم ، تيلوريسم و فورديسم ، جامعه مدني ، فرهنگ عامه ، دين و فرهنگ عالي و عامه. گرامشي بيشتر به خاطر نظريه هژموني فرهنگي خود شناخته مي شود ، که توصيف مي کند چگونه دولت و طبقه سرمايه دار حاکم - بورژوازي - از نهادهاي فرهنگي براي حفظ قدرت در جوامع سرمايه داري استفاده مي کنند. از نظر گرامشي ، بورژوازي با استفاده از ايدئولوژي به جاي خشونت ، نيروي اقتصادي ، يک فرهنگ هژمونيک را توسعه مي دهد. فرهنگ هژمونيک ارزشها و هنجارهاي خاص خود را تبليغ مي کند تا آنها به ارزشهاي "عقل سليم" همه تبديل شوند و بنابراين وضعيت موجود را حفظ کنند. بنابراين هژموني فرهنگي به جاي استفاده از زور براي حفظ نظم ، براي حفظ رضايت از نظم سرمايه داري استفاده مي شود. اين سلطه فرهنگي از طريق نهادهاي تشکيل دهنده روبنا توسط طبقه غالب توليد و توليد مي شود. گرامشي همچنين تلاش کرد تا از جبر اقتصاد انديشه مارکسيستي جدا شود ، و از اين رو گاهي اوقات به عنوان يک نئو مارکسيست توصيف مي شود. او درک انساني از مارکسيسم داشت ، و آن را "فلسفه پراکسيس" و "تاريخ گرايي مطلق" مي دانست که فراتر از ماترياليسم سنتي و آرمان گرايي سنتي است.