ايران دهه‌ي 90 را مي‌ توان دهه‌ ي توليد تهي‌ دستي دانست. اقتصاد در وضعيتي فاجعه‌ بار قرار گرفت و بحران‌ هاي پياپي منجر به توليد نظام‌ مند لشکر فقرا شد. در همين دهه بود که متراکم‌ شدن فقر سوژه‌ ي گزارش‌ هاي خبري و فيلم‌ هاي پرشماري شد و نظام بازنمايي رسانه‌ اي را تحت تاثير قرار داد. تهي‌ دستان زيادي براي نخستين‌ بار اسم‌ دار شدند: سوخت‌ بر، کو ل‌ بر، زباله‌ گرد، دست فروش و گورخواب. اين فيگورها قبلا هم در جغرافياي ايران حاضر بودند، ولي در اين دهه بود که رويت‌ پذير شدند. نويسندگان موزه‌ ي پايين‌ شهر و تماشاچيانش نشان داده‌ اند که چرا اين رويت‌ پذيري باعث نشد تا فرودست و زندگي محقرش تبديل به مسئله شود، چگونه موضوع اصلي تبديل شد به سوژه‌ هايي براي کليک‌ خوري سايت‌ ها و فروش قصه‌ شان در سينماها، و در نهايت چگونه فرودستان براي فرادستان امري تماشايي به حساب آمدند و پايين شهر به موزه‌ اي بزرگ از فقر بدل شد.