کتاب بهانه‌ها و بهانه‌هاي تازه اثر آندره ژيد و ترجمه‌ي رضا سيدحسيني است. آندره‌ ژيد در پاريس به دنيا آمد. پدرش از اهالي نرماندي و مادرش از مردم جنوب فرانسه بود. والدينش ديدگاه‌هاي متفاوتي داشتند. پدر که شبانه‌روز مشغول کار بود، تربيت آندره را به مادر سخت‌گير و به‌شدت مذهبي‌اش سپرد. آن‌ها پيرو مذهب پروتستان و مقيد به اجراي دقيق مناسک مذهبي بودند؛ اما پسرشان از کودکي سرکش بود و زير بار تعليمات مذهبي نمي‌رفت. روزگار پسر پس از مرگ پدرش سياه شد. سختگيري مادر براي اجراي دقيق مناسک مذهبي و تحصيل در مدرسه به حدي رسيد که آندره به دليل بروز حمله‌ي عصبي در آسايشگاه رواني بستري شد. او به کمک معلم سر‌خانه کتاب‌هايي به دست آورد که او را به مطالعه و نويسندگي علاقه‌مند کرد. در بيست‌سالگي نويسندگي پيشه کرد. اگرچه آثار ابتدايي‌اش چنگي به دل نمي‌زد، طرفداراني هم پيدا کرد. نقطه‌ي عطف زندگي و نويسندگي ژيد سفر و زندگي دوساله در تونس بود. در بازگشت به پاريس موجود تازه‌اي شده بود؛ فارغ از قيد‌و‌بندهاي روحي و جسمي. او مائده‌هاي زميني، دخمه‌هاي واتيکان و… را نگاشت. در اين ميان مقالات زيادي براي روزنامه‌ها و مجلات مي‌نوشت و نامه‌هاي چند ده صفحه‌اي براي دوستانش ارسال مي‌کرد. آندره‌ ژيد به عادت مألوف، يادداشت‌هاي روزانه‌ را در کتابچه‌اي آبي‌رنگ ثبت و ضبط مي‌کرد. پس از مرگ ژيد در سال 1951، آثار او دست‌به‌دست مي‌شد و علاقه‌مندان بي‌شماري يافته بود. يکي از آن‌ها مجموعه مقالاتي است که از ميان کتاب‌هاي بهانه‌ها، بهانه‌هاي تازه، برخوردها و ادبيات متعهد جمع‌آوري شده و زير عنوان بهانه‌ها و بهانه‌هاي تازه منتشر شده است. مطالب اين اثر عبارت‌اند از: درباره‌ي تأثير در ادبيات، يادي از استفان مالارمه و اسکار وايلد، تحول تئاتر، ناسيوناليسم و ادبيات، مرگ شارل لويي فيليپ، پل والري، اندرزها به نويسنده‌اي جوان و…