به عقيده‌ي بسياري از هگل‌پژوهان مقدمه‌هايي که هگل بر برخي آثار بزرگ خود، ازجمله زيبايي‌شناسي و پديدارشناسي روح، نوشته خود آثاري مستقل به شمار مي‌روند و چنان‌که هگل در برخي از اين آثار تصريح کرده است مقدمه‌نويسي او نه در حکم چکيده و زبده‌ي اثر اصلي است و نه درآمدي براي آشنايي خواننده با آنچه در پي مي‌آيد، بلکه تأملي است در کليت و جوهره‌ي اثر. هگل هنر را همچون تجربه‌اي معنوي از دين و فلسفه متمايز مي‌سازد، سپس به بحث نظري درباره‌ي هنر مي‌پردازد و سرانجام آن را هم از زيبايي طبيعت ممتاز مي‌شمارد و هم دامنه‌ي سخن را به نبوغ هنرمند و اصالت او مي‌کشاند. هگل در فلسفه‌ي هنر خود خاصه زير تأثير و نفوذ وينکلمان، کانت و شيلر است و تز «پايان هنر» او به‌ويژه در هايدگر و آدورنو تأثير ژرف داشته است. زيبايي‌شناسي هگل شرحي گسترده و فراخ‌دامن از زيبايي در هنر، تحول تاريخي هنر و تک‌هنرهايي چون معماري، مجسمه‌سازي، نقاشي، موسيقي و شعر است. تحليل‌هاي ممتاز و پرتأثير او در هنر مصري، مجسمه‌ي يوناني و تراژدي کهن و مدرن مايه‌ي شگفتي زيبايي‌شناساني است که همه‌ي همت خود را به زيبايي‌شناسي و مسائل استحساني معطوف داشته‌اند و در نظر بسياري از پژوهندگان زيبايي‌شناسي هگل يکي از بزرگ‌ترين دستاوردهاي نظريه‌ي زيبايي‌شناسي از هنگام فنّ شعر ارسطو است. اين کتاب چنان مقدمه‌اي است که زيبايي‌شناسي را از دريچه‌ي ديد هگل به تماشا مي‌نشيند.