شايد فلسفه ي مدرن بيش از هر چهره اي وامدار "کانت" و عقل نقاد وي باشد. نظريات اين فيلسوف برجسته با وجود گذشت بيش از دو قرن، هنوز محل چالش ها و تفاسير گوناگون است. يکي از مفسران افکار کانت، "ژيل دلوز" است. وي شرحي بر افکار کانت نوشته است به نام "فلسفه ي نقادي کانت" که در اين کتاب ابتدا "روش استعلايي" و "عقل از نظر کانت" را توضيح مي دهد، سپس "رابطه ي قوا در نقد عقل محض"، "نقش تخيل"، "عقل قانون گذار"، "عقل سليم زيباشناختي"، "نظريه ي قوا" و "نظريه ي غايات" را تشريح مي کند و چنين نتيجه مي گيرد: قوا در مرتبه ي اول مطابق روابط بازنمايي به طور کلي (شناسايي،ميل و احساس) تعريف مي شوند و در مرتبه ي دوم به عنوان منابع بازنمايي (تخيل، فاهمه و عقل) تعريف مي گردند. هرگاه که ما هر قوه را در معناي اولش در نظر بگيريم، يک قوه در معناي دوم کلمه احضار مي شود تا بر ابژه ها قانون گذاري کند و کار ويژه اش را به قواي ديگر تعميم دهد. بنابراين فاهمه در قوه ي شناسايي قانون گذاري مي کند و عقل در قوه ي ميل. اين درست است که در نقد حکم تخيل به خودي خود ديگر عملکردي قانون گذارانه ندارد اما تخيل خود را آزاد مي سازد، چنان که تمام قوا با يک ديگر وارد يک هماهنگي آزاد مي شوند. بنابراين دو نقد اول رابطه اي را ميان قوا به نمايش مي گذارند که توسط يکي از آن ها تعيين شده است؛ نقد آخر از يک هماهنگي عميق تر، آزاد و نامعين قوا به عنوان شرط امکان هر رابطه ي معين پرده برمي دارد. اصالت نظريه ي قوا در کانت در اين است که صورت برتر قوا هرگز آن ها را از تناهي انساني شان، بيش از آن که تقاوت شان را در نوع سرکوب کند، جدا نمي سازد. فقط تا وقتي که قوا در معناي اول کلمه خاص و متناهي هستند، مي توانند يک صورت برتر به خود بگيرند و قوا در معناي دوم کلمه نقشي قانون گذار بيابند.