کتاب پيش رو اثري است از "فخرالدين عظيمي" که در آن "بحران دموکراسي در ايران" را از سال 1320 تا 1332 مورد بررسي قرار مي‎دهد. در سال 1941 انگليس و روسها ايران را اشغال کردند. رضاشاه مستبد تحت فشار انگليس مجبور به کناره‌گيري شد و اين اتفاق، يکي از پرتلاطم‌ترين دوره‌هاي تاريخ سياسي مدرن ايران را به دنبال داشت. ايران صحنه آشفتگي سياسي شد و شامل جناح‌ها و سازمان‌هاي متعددي شد که اعتقادات ايدئولوژيک آنها از چپ کمونيستي تا راست مذهبي را در بر مي‌گرفت. هدف اصلي "فخرالدين عظيمي" در "بحران دموکراسي در ايران" توصيف مجموعه اي از عوامل پيچيده از جمله مقررات و محدوديت‌هاي قانون اساسي است که مانع از پيدايش و توسعه يک حکومت پارلماني با ثبات در ايران در فاصله زماني خاتمه پادشاهي رضاشاه در شهريور 1320 تا سقوط دولت دکتر مصدق در مرداد 1332 در ايران شد. سناريوي ناشي از شرايط پيش‌آمده سبب شد که ايران خود را در يک بن‌بست مزمن و در عين حال تجزيه‌کننده ببيند و بحران هاي سياسي متعددي را نشان دهد. "بحران دموکراسي در ايران" اولين مطالعه مفصلي است که به زبان انگليسي نيز منتشر شده است و جزئيات چشمگير جديدي را در مورد نزاع و دسيسه‌اي که مشخصه آن دوره است، ارائه مي‌دهد. همچنين به دنبال توضيح اين موضوع است که چرا تنها تجربه طولاني ايران با دموکراسي پارلماني محکوم به شکست بود. اقتدارگرايي و فقدان جامعه مدني واقعي که ناشي از ناکامي‌هاي اين دوره بود به تبيين مشکلات مستمري که ايران تا امروز هم با آن دست به گريبان است، منجر شد. اين مطالعه از نظر گستردگي و عمق پرداختن به موضوع و همچنين استفاده گسترده از منابع فارسي و ساير زبان‌ها بي همتاست.