اين کتاب حاوي گفت و شنودي است که "کارل پوپر" و "کنراد لورنتز" روز بيست و يکم فوريه 1983.... در برابر دوربين‌هاي تلويزيون انجام دادند. اين گفت و گو نمايانگر نزديکي جهان‌هاي اين دو دانشمند است. "پوپر که در سال 1920 و لورنتز که در سال 1903 هر دو در وين زاده شدند دوستان دوران کودکي يکديگرند. اين دو دانشمند در کار علمي خود راه‌هاي کاملا متفاوتي را پيمودند و از يکديگر دور افتادند. ده‌ها سال بعد، در يک برخورد علمي، کارل پوپر، گذشته مشترکشان را به کنراد لورنتز يادآور شد: "هي کنراد، منم، کارل..." همگوني چشمگير کشفيات و اعتقادهايي که هر دو دانشمند در طول زندگي خود به آنها دست يافته‌اند، رابطه‌اي با همبستگي‌هاي پيشين آنها ندارد. اين همگوني‌ دليل آشکار تلاقي انديشه‌هاي علمي و انديشه فلسفي در اين قرن است... [اين گفت و شنود] وجود اختلاف‌هايي را نيز نشان مي‌دهد: از جمله در مورد مسئله شکل‌ها و فرضيه‌ها، و از آن بيشتر درباره چشم‌اندازهاي آينده بشريت: لورنتز با وجود ادعاي خوشبيني خود، هشداري هم مي‌دهد؛ پوپر که مي‌گويد ما هيچ نمي‌دانيم خود را مفسري انتقادي مي‌داند، در عين حال اساسا عقيده دارد که جهان ما "بهترين جهان شناخته شده تا امروز و در جست و جوي دشوار جهاني باز هم بهتر است". اما اين دو انسان بزرگ در يک نقطه توافق دارند: اعتقاد به اين که چشم‌اندازهاي زيست شناختي و عقلاني گشوده‌اند. نادرست‌تر از سخن بن عقبه که "همه چيز در گذشته وجود داشته" چيزي نيست، خلاف آن درست است که "هيچ چيز هرگز وجود نداشته است".