رنج بخشي اجتناب ناپذير از زندگي است. برخي از رنج‌ها آنقدر عميق، آن‌قدر نقض‌کننده يا آن‌قدر سخت هستند که اساسا مردم را تغيير مي‌دهند. بسياري از رويکردهاي درماني موجود، از يک مدل پزشکي، رنج را به عنوان يک بيماري رواني تلقي مي کنند و به دنبال راه حل درماني هستند. با اين حال، چنين رويکردهايي اغلب در بررسي پرسش‌هاي عميقي که رنج برمي‌انگيزد (مثلا موضوعات وجودي مرگ، انزوا، آزادي، هويت و بي‌معناي) و راه‌هاي گسترده‌اي که رنج بر تجربه زيسته هر فرد تأثير مي‌گذارد، ناکام مي‌مانند. داريل و سارا ون تونگرن در «شجاعت رنج کشيدن» چارچوب درماني جديدي را معرفي مي‌کنند که به افراد کمک مي‌کند در ميان رنج و رنج با پرورش معنا شکوفا شوند. مدل يکپارچه داريل و سارا با برگرفته از تحقيقات علمي، مثال‌هاي باليني، روان‌شناسي وجودي و مثبت، و داستان‌هاي شخصي خود از دست دادن و اندوه، عمق غني رويکردهاي باليني وجودي را با تمرکز رشد رويکردهاي مبتني بر نقاط قوت ترکيب مي‌کند. تحقيقات و نمونه هاي مورد باليني، آنها پنج "مرحله رنج" و نحوه کار با نگراني هاي وجودي مشتري در هر مرحله را براي توسعه معنا شرح مي دهند. آنها همچنين در مورد اينکه چگونه تحقيقات کنوني براي ساختن يک زندگي شکوفا پيشنهاد مي کند، به ويژه براي کساني که تحمل کرده اند، و در حال تحمل رنج هستند، بحث مي کنند. داريل و سارا نشان مي‌دهند که چگونه کساني که رنج مي‌برند، در حالي که واقعيت دردشان را مي‌پذيرند، هنوز هم مي‌توانند با اميد زندگي کنند.