نميتوانم به ياد بياورم که اولين بار چه زماني با واژه? "مراقبتِ شخصي" آشنا شدم، اما به ياد مي آورم که در ابتدا آن را ناز پروردن مي دانستم؛ دراز کشيدن در وان آبِ معطر و داشتن اخلاقِ "به خودِت حال بده". تا اينکه بعد از سه ماه از شروع کارم به عنوان مددکار اجتماعي و مواجهه با آسيب هاي جانبي آن بود که متوجه شدم مراقبتِ شخصي تنها به ظاهرِ خود رسيدن نيست، بلکه امري ضروري است. اين تجربه من را وادار کرد تا تصميمات سختي بگيرم، طلب کمک کنم و قبل از هر چيز نيازهايم را اولويت بندي کنم. همه? اينها مراقبتِ شخصي بودند... اين کارها از آن کارهايي نبودند که به من تلقين شده بودند. وقتي من اولين کتاب تصويريام به نام عاشق بدنت باش را نوشتم، اطمينان حاصل کردم که بچه ها را با مفهوم مراقبتِ شخصي آشنا کنم، زيرا ميدانستم که اين چيزي خواهد بود که در تمام عمر آنها را حمايت خواهد کرد. نوشتن آن کتاب آغازگر مکالمات دلگرم کننده با افرادي بود که هرچند در گروه سني مخاطبِ آن کتاب نبودند، اما پيام هاي مراقبتِ شخصي و علاقه به خود کتاب در آنها تأثير گذاشته بود. هرکدام از اين افراد نيز مي گفتند که آنها هم نياز دارند تا به صداي بدنشان گوش بدهند، که نياز دارند تا با بدنشان مانند بهترين دوستشان صحبت کنند. در خلال اين مکالمات بود که زماني براي خودم متولد شد. اين کتابي براي شماست. لطفاً قبل از شروعِ جدي گرفتن مراقبت از خود' سخت نگيريد. همين الان شروع کنيد. به خودتان اجازه بدهيد تا زماني براي خودتان داشته باشيد.