رکن ‌الدين خسروي را بي‌شک مي‌توان پدر تئاتر تجربي ايران دانست. او با نگاه پيشرو و مدرن خود، شيوه‌اي را در بازيگري و کارگرداني بنيان نهاد که اکنون بسياري از کارگردانان جوان، ادامه‌دهنده‌ي همان راه هستند. در دنيايي که هنوز پديده‌اي به نام اينترنت وجود نداشت، او با احاطه‌ي کم‌نظيرش بر ساير هنرها، خوانش و تحليل متن را خالي از شيوه‌هاي مرسوم آن روزگار به ‌پيش مي‌برد. در تمرين‌هاي او، بازيگر بي‌آنکه بداند، همراه بزرگاني چون آپيا، پيسکاتور، برشت، ميرهولد وگروتفسکي در سير تکاملي نمايش قرار مي‌گرفت و اگر قرار بود تحليلي از نقش داشته باشد، بايد آن را در «عمل» به اجرا مي‌گذاشت. در اين کتاب با بخش‌هايي از زندگي و کار خسروي روبه‌رو مي‌شويم که جنبه‌ي علمي، هنري و تا حدودي شخصي زندگي‌اش را در ‌برمي‌گيرد. اين کتاب، همه‌ي زندگي او نيست، اما مي‌توان از لابه‌لاي فصل‌ها و سطرها دريافت که او بي‌وقفه انديشيده، خوانده، شرافتمندانه زيسته، بي‌دريغ بخشيده و به دور از هياهو، شاگرداني را پرورانده که چون خودش نه به ‌دنبال نام‌اند و نه نان! اميد که نسل امروز تئاتر ايران به اين کتاب توجه نشان دهد و بداند برشانه‌هاي چه کساني راه را تا اينجا جلو آمده است.