کرونا (کويد-19) به انسان قرن بيست و يکمي خبر داد که عقب ‎ مانده ‎ تر از آن است که طرفداران توسعه و پيشرفت فکر مي ‎ کردند. به ‎ قول يورگن هابرماس فيلسوف و انديشمند برجسته ‎ ي معاصر «اين اولين بار در تاريخ بود که انسان به عمق ناداني خود واقف شد». طبعا با فروکش کردن بحران کرونا (کويد-19) انديشمندان فرصت شناخت بهتر اوضاع و تحليل بهتر آينده را خواهند داشت. اما تعدادي از متفکران جهان معاصر در دوران بحران کرونا (کويد-19) يعني از ژانويه تا آوريل 2020 تحت تاثير آني اين بحران نگراني ‎ هايي ابراز کردند. اين اظهارنظرها حاکي از ترس گسترده، وحشت فراگير، نگراني عميق و خلاصه بينوايي و درماندگي ناشي از شوک کرونا (کويد-19) است. اين گونه اظهارنظرها در دوران آرامش بعد از توفان کمتر بيان خواهد شد. يعني پخته ‎ تر و سنجيده ‎ تر خواهد بود. خواندن اين نوشته ‎ ها ما را با حال و هواي آن سه، چهار ماه تعيين ‎ کننده بيشتر و با واکنش آني انسان مدرن نسبت به بحران آشنا خواهد کرد. اين نوشته ‎ ها بيشتر شبيه هذيان يک زنداني در دوران حبس است، آن زنداني که بي ‎ گناه يا گناهکار به زندان افتاده و نمي داند حکم نهايي در مورد او چه خواهد بود. آن ‎ چه او مي ‎ داند شرايطي است که کار او را به زندان کشانده و شرايطي که آرزو دارد او را از زندان رهايي ببخشد.