اين کتاب با در بر داشتن نت هايي براي مشق کردن به خوانندگان و هنرجويان مي آموزد که چگونه هر قطعه را به درستي اجرا کنند. در بخشي از اين کتاب آمده است: "در فرايند کار با دانش آموز روي اولين نمونه هاي موسيقايي بايد دائما او را با نام صداها و موقعيت آنها روي کلاوياتور آشنا کرد و کشش مختلف صداها را به او فهماند. روي اين نمونه ها و همچنين روي قطعات و اتودهاي بعدي، هنرجو بايد به صدايي نرم و عميق دست يابد. حرکات نرم، راحت و بدون خشونت گل دست هنگام پايين آوردن آن روي کلاوياتور و (که همان قدر مهم است) هنگام بالا بردن آن، همچنين انگشتان گرد و مدور، جمع شده و عدم گرفتگي يا انقباض در عضلات دست و کف دست در حکم مهمترين شرط براي رشد مهارت هاي صحيح نوازندگي هستند. انگشتي که کلاويه را فشار مي دهد بايد کمي کرد و مدور باشد و کلاويه را با «ترمه» انگشت لمس کند. فراگيري مهارت هاي صحيح و طبيعي نوازندگي فرايندي طولاني و پيچيده است که نياز به صبر و حوصله و تمرکز بالاي معلم و دانش آموز دارد. اما با وجود تمام اهميت اين نکته، نبايد آن را در درجه اول اهميت قرار داد (نه در ابتداي آموزش و نه در مراحل بعدي). درست و صحت حرکات نوازندگي پيش از همه با نتيجه صوتي بررسي مي شود. دانش آموز بايد با دقت به آنچه مي نوازد گوش دهد و به طرزي معنادار و بيانگر بنوازد. به اين دليل معلماني که هنگام نواختن هنرجو او را راهنمايي مي کنند که: «انگشتت را بلند کن! مچت را آزاد کن!» و غيره، نادرست عمل مي کنند. بايد نواختن را از ديدگاه هنري بودن تحليل کرد و به دانش آموز توضيح داد که به چه دلايلي فلان نت « بيرون زده است با صدا نداده است. اولين نمونه ها و بخشي از نمونه هاي بعدي را بهتر است با نواختنشان با يک انگشت (بهتر از همه با انگشت ميانه) به صورت ناپيوسته (non legato) اجرا کرد و به تدريج به استفاده از ديگر انگشتان پرداخت."