هرچند موضوع نوشته هاي ويتگنشتاين مشابه موضوعات مطرح شده از سوي ساير فيلسوفان تحليلي ماهيت منطق، مرزهاي زبان، تحليل معنا است، اما او اين کار را به سبْکي شاعرانه انجام داد؛ همين امر، کار او را از ساير همتايانش متمايز مي سازد و پرسش از چگونه خواندن ويتگنشتاين را به پرسشي به جا بدل مي نمايد. بنا به استدلال ري مانک، در بن انديشه ي ويتگنشتاين عزمي راسخ براي مقاومت در برابر علم گرايي عصر ما و نوعي تأکيد بر انسجام و خودساماني اشکال غيرعلمي فهميدن وجود دارد. ويتگنشتاين تلاش مي کرد روشن سازد که فهم مورد نظر ما در فلسفه شبيه به فهم ممکن ما از يک فرد، يک قطعه موسيقي و يا يک شعر است.