در همه‌ي اين سال‌هايي که او ديگر فيلمي نساخته يا در بياني بهتر نگذاشته‌اند فيلمي بسازد، عموم ستايشگرانش در ميان منتقدان و مخاطبان ايراني، به جاي پرداختن به اهميت کار او در آينه‌ي فيلم‌ها، داستان‌‌ها، فيلمنامه‌ها و عکس‌هايش، حسرت‌نامه‌هايي سانتي‌مانتال و پر از اشک و آه نوشته‌اند در باب کار نکردنش. هيچ‌کس منکر اين نيست که فيلم نساختن ناصر تقوايي يک خسران بزرگ و غيرقابل جبران براي هنر، فرهنگ و کليت جامعه‌ي ايراني‌ست، ولي اين به تنهايي مسئله‌ي ما نيست. مسئله‌ي اساسي نپرداختن به دستاوردهاي عظيم او در سينما طي قريب به شش دهه کار هنري‌ست. کتاب «سينماي ناصر تقوايي» با چنين هدفي نوشته شده است؛ سعيد عقيقي و رضا غياث از پس سال‌ها پژوهش و مداقه در آثار فيلمساز بزرگ ما، اين مهم را در نظر گرفته‌اند که اعتبار بي چون‌وچراي تقوايي در چيزي جز آثارش ريشه ندارد و براي فهم، تحليل و نقد کارنامه‌‌اش، بايد به همين آثار مراجعه کرد. سينماي ناصر تقوايي بررسي تمام و کمال فيلم‌هاي فيلمسازي‌ست که شناختش از قاب و اجزاي آن، فيلمنامه‌ و فرم‌هاي روايت، بازيگري و بازيگرداني، ميزانسن و ... همواره موجب شگفتي بوده است. ناصر تقوايي را کج‌فهمي خيل عظيم شبه‌منتقدان وطني در کنار جو بيمار سرمايه‌داري فرهنگي اين ملک، از کار کردن و فيلم ساختن دور نگه داشته و کتاب پيش رو به قصد برکشيدن و شناساندن او و سينمايش نوشته شده‌ است؛ سينمايي که اگر فقط يک «ناخدا خورشيد» را براي ما خلق کرده بود، بايد تا ابد ايستاده برايش دست مي‌زديم و ستايشش مي‌کرديم.