رويکرد من هنگام نوشتن از سينما چيست؟ روش و هدفي ساده يا دشوار وجود ندارد. من سعي مي کنم حواسم را روي آن چيزي گشوده نگه دارم که ريموند دورنيات به درستي «خيزش مسائل» خوانده است. فيلم هاي متفاوت [و بخش ها و سطح هاي مختلف فيلم ها] در ما چيزهاي متفاوتي را فرامي خوانند که تمنا مي کنند به آن ها توجه کنيم. گاهي شخص ناچار است يک خاطر? شخصي و تأثيرهاي آن را کندوکاو کند. گاه شخص مي خواهد به چيزي اشاره کند که در جهان بي کران بيرون رخ مي دهد. گاهي شخص به فيلمسازان اشاره مي کند [«دفع? بعد مي تواني بهتر انجامش بدهي.»]. گاه با درون يا ساي? خود گفت وگو مي کند. گاهي [آنچه اغلب براي من و کريستينا رخ مي دهد.] مي خواهي به درون اثر بروي و جنب? مادي يک فيلم را تحليل کني و منطق شاعران? دروني آن را کشف کني. اما در موقعيت هاي ديگر، فيلم صرفا بهانه اي براي خيال پردازي هاي ديگر است و تو بايد دربار? اين انگيزه صادق باشي. گاهي قطعه اي از تاريخ سينما را در دست داري که مي خواهي آن را بررسي و کشف کني. گاهي مي خواهي به بستري فرهنگي اشاره کني يا حتي مي خواهي نکته اي سياسي را بيان کني. در زمان هاي ديگر براي تو هيچ اهميتي ندارد که بخواهي به بسترهاي محدودکنند? تاريخي يا ايدئولوژيک بپردازي. مي خواهي آزادانه پرواز کني. رها و بي قيد باشي و لذت ببري. سينما [گاهي] بستر چنين آزادي خاصي است . اين امر را روبر دسنوس «شب مجازي» ناميده است؛ سازوکاري که تو را به روياپردازي در روز، فارغ از جهان سرد و ممنوعه سوق مي دهد.