هستي ادبيات بر پايه واژگان است اما درام از زبان گفتار پديد مي آيد. اصولي که ساختار زبان درام را شکل مي دهند عبارتند از ايجاز، وضوح و انسجام. زبان در درام، سبک خاصي از بيان است که داراي موقعيتي کليدي بوده و مهم ترين ابزار ارتباط روي صحنه است که هم به شخصيت هاي نمايشي مرتبط مي شود و هم به بازي. گفتار دراماتيک با حالات چهره و حرکات بدن شخصيت تکميل مي شود و شخصيت ها به واسطه ي انتخاب کلمات و سبک خود، جان مي گيرند. زبان مي تواند، به استثناي حالات چهره، نورپردازي و دکوراسيون، جايگزين ساير نشانه هاي صحنه شود و همچنين نماينده ي زمان و مکان باشد. زبان دراماتيک از نظر پيچيدگي و زيبا شناسايي، راه خود را از زبان روزمره جدا مي کند و به عنوان زبان اجرايي توصيف مي شود. از آن جا که هدف ديالوگ هاي دراماتيک اين است که مخاطب آن ها را بشنود و تحت تاثير قرار بگيرد، شناخت گفتار دراماتيک از منظر معنا شناختي و زبان شناسي اهميت پيدا مي کند.