فن‌آوري لعاب، دريافتي از صيرورت و شدن است. امکاني از دچار گشتن‌هاي نو به نو و برجاي مانده از زمان، که از تنوع رنگ در صورت‌هاي بي‌شمار و سيلان مداوم برآمده است و همچنان کاستي و افزودن مکرر را مي‌پذيرد. لعاب عجايب رنگ است که از آتش قوت مي‌گيرد و با آن مي‌آويزد. اين فن فهم کثرت رنگ است که همراه با پوشيدگي، بخشي از علومي خفته نزد آگاهان سرّ بوده است؛ دانشي به يادگار مانده از نياکان که معناي رنگ و ثبات را به آيندگان تقديم کرده است.