گرامشي ماترياليسم ديالکتيکي خام را که به تصور او توسط نظريه پرداز بلشويک ، بوخارين ، ارائه شده بود ، رد کرد و کوشيد تا آموزه ماترياليسم تاريخي را دوباره صورت بندي کند ، آن هم به گونه اي که هم تاثير ايده هابز از تاريخ راه دهد و هم تاثير اراده فردي انسان را لحاظ کند . اين تاکيد بر تاثيرات فکري و فرهنگي ، و نه صرفا تاثيرات اقتصادي ، گرامشي را قادر ساخت تا آموزه هژموني خود را بپروراند ، مفهومي که تبيين مي کند چگونه نظام اجتماعي و اقتصادي خاصي ، تسلط و نفوذش را حفظ کرده و طرفداران و حاميانش را نگه مي دارد. گرامشي ، برخلاف اگثر مارکسيست ها پي برد که حکمراني طبقه اي بر طبقه ديگر ، فقط به قدرت اقتصادي يا فيزيکي بستگي ندارد ، بلکه به ترغيب و متقاعد کردن طبقه تحت حکومت به پذيرش نظام باورهاي طبقه حاکم و سهيم شدن در ارزش هاي اجتماعي ، فرهنگي و اخلاقي آن ها نيز بستگي دارد