دون کارلوس اثر فردريش شيلر. نمايشنامه اي در پنج پرده نوشته شده توسط فردريش شيلر است؛ اين تراژدي بين سال‌هاي 1783 و 1787 نوشته شد و اولين بار در سال 1787 در هامبورگ توليد شد. شخصيت اصلي کارلوس، شاهزاده آستورياس و نمايشنامه به طور کلي بر اساس وقايع تاريخي قرن شانزدهم تحت سلطنت فيليپ دوم پادشاه اسپانيا الگوبرداري شده است. نمايشنامه نويس شيلر در طول هفده سال آخر زندگي خود (1788-1805)، با يوهان ولفگانگ فون گوته، از قبل مشهور و با نفوذ، دوستي سازنده و البته پيچيده اي برقرار کرد. آنها مکررا در مورد مسائل زيبايي شناسي بحث مي کردند و شيلر گوته را تشويق مي کرد تا کارهايي را که به عنوان طرح از خود به جاي گذاشته بود به پايان برساند. اين رابطه و اين بحث‌ها منجر به دوره‌اي شد که امروزه به آن کلاسيکيسم وايمار مي‌گويند. آن‌ها همچنين روي مجموعه‌اي از اشعار طنز کوتاه که در آن شيلر و گوته مخالفان را با ديدگاه فلسفي خود به چالش مي‌کشند، همکاري کردند. دون کارلوس يک تراژدي (غير تاريخي) است. دون کارلوس شاهزاده فيليپ دوم است که توسط پدرش - که او نيز مي خواهد با معشوقش ازدواج کند - به دليل عقايد آزاديخواهانه اش تفتيش عقايد شده است. يکي ديگر از شخصيت‌هاي بزرگ رمانتيک مارکي از پوزا است که براي آزادي استان‌هاي هلندز و همچنين حکومت اسپانياي کاتوليک در دوران اصلاحات و ضد اصلاحات مي‌ميرد.