رمان ناهار لخت از زمان انتشار اصلي خود در پاريس در سال 1959 ، به يکي از مهمترين رمان هاي قرن بيستم تبديل شده است. اين کتاب با تأثيرگذاري خود بر رابطه هنر و فحاشي ، يکي از کتابهايي است که نه فقط ادبيات بلکه فرهنگ آمريکايي را دوباره تعريف کرده است. رمان ناهار لخت به صورت مجموعه اي از تصويرهايي که بسيار سست به يکديگر متصل شده اند ساخته و پرداخته شده است. باروز خود اظهار داشته که است که اين طور در نظر گرفته شده که فصل ها به ترتيب دلخواه خود خواننده خوانده شود. خواننده روايت ويليام لي را دنبال مي کند ، که نام هاي مستعار مختلفي دارد ، از ايالات متحده تا مکزيک در حرکت است ، و در نهايت به طنجه باز ميگردد و ... اين تصوير هاي کوتاه و مي توان گفت منفصل از هم که در اين رمان استفاده شده اند از تجربيات خود باروز در اين مکانها و اعتياد او به مواد مخدر (هروئين ، مرفين و در حالي که در طنجه بود ماجون [يک قارچ حشيش قوي] و همچنين يک نوع مخدر آلماني ،گرفته شده است. رمان ناهار لخت جزو صد رمان برتر انگليسي زبان از سال 1923 تا 2005 طبق ليست تايمز است. در سال 1991 نيز فيلمي به کارگرداني ديويد کرانبرگ با همين عنوان از اين رمان ساخته شده است. ناهار لخت رماني که ساختار آن از ساختار هاي رايج در رمان نويسي پيروي نکرده و با کنار هم گذاشتن تصويرهايي بي رابط تجربه اي منحصر به فرد براي خواننده به ارمغان مي آورد.