تئاتري که در اين کتاب سخن از آن است، به هيچ وجه دغدغه ي صرفا جمع محدودي از روشنفکران نيست. اين تئاتر مي تواند زباني تازه، ايده هايي تازه و رهيافت هايي تازه وفلسفه اي پرشور و تازه فراهم کند تا، در آينده اي نه چندان دور، شيوه هاي تفکر و احساس عامه ي مردم را تغيير دهد. به علاوه، من معتقدم اين نوع تئاتر، که هنوز بعضي از منتقدان آن را به اشتباه مي فهمند، به درک گرايش هاي رايح تفکر در ساير زمينه ها نيز کمک مي کند، يا دست کم نشان مي دهد که چگونه قراردادي تازه از اين نوع، بازتاب تغييراتي ست که در نيم قرن اخير در علوم، فلسفه و روان شناسي رخ داده است. تئاتر بي اين که مانند رسانه هاي جمعي باشد، هنري ست که بيش از شعر يا نقاشي انتزاعي حاصل کار گروهي ست، نوعي فصل مشترک است، جايي ست که گرايش هاي عميق تر تفکر در حال تغيير، براي اولين بار، به مخاطبان گسترده تر عرضه مي شود. اين کتاب مي خواهد قراردادي را تعريف کند که بنا شده تئاتر ابسورد ناميده شود؛ مي خواهد آثار برخي از نمايندگان اصلي تئاتر ابسورد را ارائه کند و براي فهم معنا و منظور بعضي از مهم ترين نمايش نامه هاي آن ها تحليل و توضيحي فراهم آورد؛ مي خواهد بعضي از نويسندگاني را معرفي کند که در همين قرارداد يا در قراردادهاي مشابه کار مي کنند و چندان شناخته شده نيستند؛ مي خواهد نشان دهد اين گرايش، که گاهي کوچک مي شمارندش و آن را جست و جوي تازگي به هر قيمتي مي دانند، ترکيبي ست از بعضي از سبک هاي ادبي و تئاتري بسيار قديمي و کاملا ترکيبي ست از بعضي از سبک هاي ادبي و تئاتري بسيار قديمي و کاملا معتبر؛ و سرانجام، مي خواهد اهميت اين گرايش را، به عنوان بياني از موقعيت کنوني انسان غربي-و در واقع، يکي از گوياترين بيان ها توضيح دهد.