وقتي آدم کسي را دوست نداشته باشد، نه در اين سوي زندگي و نه در آن سو، اهميتي ندارد نمي تواند ا و را ببيند. وقتي آدم کسي را دوست دارد، هميشه چيزي براي گفتن يا نوشتن به ا و پيدا مي کند، تا آخر عمر. اين يک قانون قديمي دنيا ست، قانوني نامکتوب: هر کسي که چيزي بيشتر دارد. در همان لحظه، چيزي کمتر دارد. هيچ چيز دوام ندارد. هيچ چيز تا ابد باقي نمي ماند و خوشبختي آلبن هم به خصوص به اين دليل کم دوام تر است که مسري شده. در جايي که فقط يک ديوا نه وجود دارد، همه مطمئن اند که ديوانه نيستند. خوشبختي واقعي، وعده خريد يا بستن قرارداد نيست. خوشبختي واقعي اين است: يک چهره ناشناس، و اينکه گفته ها چگونه کم کم آن چهره را روشن مي کنند، آشنا، صميمي، شکوهمند، ناب و خالص.