داستان «دوئل» نوشته‌ي جوزف کنراد، روايتي گيرا از زندگي دو مرد به نام‌هاي فرو و دوبر است که خود را درگير يک دشمني طولاني‌مدت مي‌بينند که سال‌ها به طول مي‌انجامد و چندين دوئل را دربرمي‌گيرد. داستان در دوران ناپلئون در فرانسه مي‌گذرد و سبک نگارش کنراد فريبنده و احضارکننده است و خواننده را به زمان و مکاني ديگر فرا مي‌خواند. يکي از مسائل برجسته‌نما در کتاب «دوئل»، نحوه‌ي ارائه‌‌ي شخصيت‌ها و انگيزه‌هايي است که کنراد در دل کاراکترهايش کاشته. هر دو کاراکتر اصلي، فرو و دوبر، پيچيده و چندوجهي هستند و خواننده با اين تصور درگير مي‌شود که چيزي بيش از آنچه به چشم مي‌آيد و خوانده مي‌شود، برايش باقي مي‌ماند. اين مورد را مي‌توان در مورد ديگر شخصيت‌هاي داستان نيز به کار برد که همگي کاملا تحقق‌يافته و به خوبي ترسيم شده‌اند. يکي ديگر از جنبه‌هاي قابل توجه در داستان «دوئل»، شيوه‌هايي است که کنراد از طريق آن مفهوم افتخار را طرح‌ريزي مي‌کند. در طول داستان، شخصيت‌ها با احساسي از افتخار همراه هستند و گويي به وسيله‌ي آن هدايت مي‌شوند. ايده‌ي دوئل نيز راهي براي آن‌ها براي دفاع از شرافت و حفظ اعتبارشان است. برخورد کنراد با اين موضوع ظريف و قابل تأمل است، و او به خوبي به بررسي راه‌هاي مختلفي مي‌پردازد که افتخار مي‌تواند هم منبع قدرت و هم منبع ضعف باشد. به طور کلي، کتاب «دوئل» يک اثر ادبي درخشان با داستان‌سرايي عالي کنراد است که در آن به بررسي روح انسان در زمانه‌ي جنگ‌هايي که سراسر اروپا را فرا گرفت، مي‌پردازد. اگر از طرفداران داستان‌هاي تاريخي هستيد يا به سادگي از داستان‌هاي خوش‌ساختي لذت مي‌بريد که پيچيدگي‌هاي شرايط انساني را مي‌کاوند، از کتاب «دوئل» بسيار لذت خواهيد برد.