سرزميني بيرون از بهشت. زمان: سپيده‌دم. آدم، حوا، قابيل، هابيل، آدا و زيلا در حال قرباني کردن. آدم خداوندا! اي ازلي! اي ابدي! و اي داناي دانش‌ها! اي که با يک کلمه، از ژرفناي تاريکي‌ روشنايي آفريدي، ستايش تنها تو را سزد! اي يهوه که نورت باز خواهد تابيد، ستايش تنها تو را سزد! حوا خدايا! اي که روز را روز ناميدي بامداد را از دل شب بيرون کشيدي. اي که موج را از موج جدا ساختي، و بخشي از آفريد? خود را «فلک» ناميدي، ستايش تنها تو را سزد! هابيل خداوندا! اي که عناصر را آب و خاک و باد و آتش ناميدي و روز را و شب را آفريدي تا جهان را روشن کنند يا بر آن سايه افکنند، و موجودات را بر آن داشتي تا از نور و سايه شاد شوند، و روز و شب را دوست بدارند و تو را. ستايش تنها تو را سزد!