در کلي ترين حالتش فکر مي کنم در برخي روابط نه دليلي براي ادامه شان داري و نه دليلي براي ادامه ندادنشان و از آن جا که ميل غريزي ام به انفعال است- نمي دانم چرا- طبعا ادامه مي دهم؛ نه چون لذت مي برم، بلکه چون هر تصميم ديگري سخت است. اين حالت البته با چيزي که «عادت» مي ناميمش متفاوت است. عادات عمدتا بي ضررند . آدم مدام به ترک عادتش فکر نمي کند، بلکه بدون صرف قواي ذهني صرفا انجامشان ميدهد و با اين تعاريف، ماجراي من و نازنين چيزي متفاوت از عادت بود؛ شايد بتوان گفت: «ترديد.»