با «اشتياق»، بايد خواننده و تماشاگر رماني با شوخي و تلخي هم‌زمان بالزاک و فلوبر، در اتمسفر نوع خاصي از ايتاليايي‌بودن باشيم که نويسنده‌اي انگليسي آن را نوشته است! همين ماجرا خودش چيزي از جادو کم ندارد، چه برسد به اينکه داستان در ميانه‌ي فتح ‌الفتوح‌هاي ناپلئون، ماجراي سرباز بسيار کوتاه قدي از ارتش بناپارت را روايت کند که دلباخته‌ي زيبارويي ونيزي شده است، آن‌هم سربازي با سمت ابتدايي گردن‌زني و سپس ترفيع درجه به مأمور بردن مرغ بريان به خيمه‌ي امپراتور! همين‌ها در ابتداي امر کفايت مي‌کند براي اينکه بدانيم با معجوني از جادوي لاتيني، نازدک‌دلي رمانتيک فرانسوي و طنّازي انگليسي روبروييم که گويي هم‌پيماني جولين سورل سرخ و سياه استاندال است با بري ليندون ويليام تکري در ونيزي همانند ماکوندوي صدسال تنهايي. اين همه را با شور، وجد، سرور و احساسات عميق انساني تنيده شده در جاي جاي کتاب «اشتياق» جانت وينترسون در نظر بياوريد تا بيشتر از بيشتر اين عاشقانه‌ي‌ سرشار از خلوص به جانتان بنشيند. اشتياق مانند حرکت گوندولاهاي ونيزي، منعطف، سريع و شورمند است که عشق را در بستر تاريخ و افسانه مي‌نشاند، از براي توصيف و توضيح ژرفاهاي روابط انساني.