جيمز متيو بري (1937-1860) چهل‌ودو ساله بود که براي اولين‌بار شخصيت «پيتر پن» را در کتابي به‌نام «پرنده‌ي سفيد کوچک» در سال 1902 ميلادي خلق کرد. او شخصيت پيتر را براساس برادر بزرگ‌ترش «ديويد» نوشت؛ پسري که هرگز بزرگ نشد. ديويد يک‌روز قبل از تولد 14سالگي‌‌اش براثر سانحه‌اي در اسکيت ‌روي ‌يخ درگذشت.داستان «پيتر پن» اولين بار در سال 1904 ميلادي به صورت نمايش در لندن به روي صحنه رفت و در سال 1911 به شکل کتاب داستان درآمد. زماني که نوشتن پيتر پن به پايان رسيد، بري در ارائه‌ي نسخه‌ي دستي آن به مدير تئاتر ترديد داشت؛ چون داستان، فانتزي بود و براي نخستين بار براي کودکان نوشته شده بود و از طرفي کارگردان بايد براي قسمت‌هاي پرواز در آسمان و انواع حقه‌هاي نمايشي ديگر، راهي پيدا مي‌کرد ولي مدير نه تنها دلسرد نشد، بلکه هيجان‌زده شد. او حق داشت هيجان‌زده شود؛ چون پيتر پن از همان ابتدا موفق از کار درآمد و موفقيتش تا امروز ادامه يافته است؛ طوري که قسمتي از زندگي کودکان شده است. در سال 1929 ميلادي جي. م. بري، همه‌ي حقوق نشر «پيتر پن» را به بيمارستان کودکانِ خيابان «گريت اورمند» هديه کرد. در سال 1987 ميلادي، يعني پنجاه سال پس از مرگ بري،حق نشر منقضي شد ولي سال بعـد مجلس در کاري بي‌نظير حق تأليف همه‌ي نسخ پيتر پن را به بيمارستان بازگرداند. به اين ترتيب کودکان بيمار تا زماني که اين بيمارستان داير است، همچنان از نعمت استعداد ذاتي بري بهره‌مند خواهندشد. بخش کوتاهي از کتاب: همه‌ي بچه‌ها بزرگ مي‌شوند، به جز يکي! همه مي‌دانند که روزي بزرگ مي‌شوند ولي وندي آن را اين‌طوري درک کرد. وقتي دو ساله بود و در پارک بازي مي‌کرد، گُلي چيد و به سوي مادرش دويد. او خيلي دوست‌داشتني بود. خانم دارلينگ به محض ديدنش، دستش را بر قلبش گذاشت و فرياد زد: «کاش هميشه همين‌طوري مي‌ماندي!» ماجرا همين بود؛ ولي وندي از آن پس دانست که بايد بزرگ شود. همه بعد از دو سالگي مي‌فهمند که دو سالگي آغاز يک پايان است.