فرهاد کاتب در اوّلين تجربه ي تدريس خود به عنوان دبير ادبيات در دبيرستاني دخترانه، در کانون توجه کارکنان و دانش آموزان آن جا قرار مي گيرد. او با موضوع پايان نامه اش که نظريه اي درباره ي «فعل» است، ناخواسته، موجب بروز آشوبي ابدي در مقياس زماني و مکاني نمايشنامه در محيط تحصيلي و ميان معلّمان و محصّلان آن جا مي شود. محمد رضايي راد در اين اثر به ما نشان مي دهد که زبان تنها ابزار ماست، بودن در کنار ديگري و درک متقابل در باور انسان تنها از طريق زبان ممکن است و اين زبان که به نوعي حجاب واقعيت است، ابزاري است که با آن بايد واقعيت را شکافت و به عمل ناب رسيد و نمايشنامه «فعل» درارتباط فرهاد کاتب و ليلا آرش دانش آموز ماليخوليايي و شيدايش نشان مي دهد که چگونه زبان نمي تواند همه واقعيت را بشکافد و منتهي به عمل ناب شود، عمل ناب مهلک تر از تحمل زبان و سنگين تر از ظرفيت کلمات و دستور زبان حاکم بر گفتار است.