در انتظار گودو، يکي از مهم ترين نمايشنامه هاي قرن بيستم، اولين نمايشنامه ي حرفه اي ساموئل بکت به حساب مي آيد. اين اثر براي اولين بار در سال 1953 در سالني کوچک به نام «دو بابيلون» به نمايش درآمد و از همان زمان، به يکي از اصلي ترين سنگ بناهاي تئاتر قرن بيستم تبديل شد. داستان، حول محور دو مرد ظاهرا بي خانمان مي گردد که منتظر چيز يا شخصي به نام گودو هستند. ولاديمير و استراگون در کنار درختي در جاده اي بي آب و علف به انتظار نشسته اند و در نمايشي حضور دارند که حول محور ذهن و هوشياري خودشان مي چرخد. نتيجه ي اين شرايط، بازي کلامي خنده داري درباره ي شعر و شاعري، روياپردازي و معناباختگي است. اين بازي کلامي، به عنوان تمامي تلاش هاي مذبوحانه ي بشر براي يافتن معنا در زندگي تفسير شده است. زبان و نثر بکت در ارائه ي مينيماليسم روشن گرانه اي پيشگام بود که تمامي تفکرات اگزيستانسيال اروپاي پس از جنگ جهاني دوم را در بر داشت. در انتظار گودو، همچنان يکي از جادويي ترين و زيباترين داستان هاي تمثيلي عصر حاضر به شمار مي آيد.