اوژن يونسکو، اين منتقد هميشگي جهان مدرن، طنّاز و سرخوش، در عين خشم، خمودگي و عسرت، با شخصيتي عموما دمدمي‌مزاج و نامحترم، يکي از آن نوابغي‌ست که فرانسوي نبود ولي هرآنچه از نبوغ و هنر نويسندگي‌اش برجا مانده ماحصل انديشيدن و نوشتن به فرانسوي‌ست. نمايشنامه‌نويس بزرگ همه‌ي دوران‌ها با اينکه شخصا چندان شوخ نبود، ولي متن‌هايش سرتاسر شوخي‌‌ست تا سرحدات بلاهت! کتاب «مکبت/بداهه‌گويي آلما» مجموعه‌ي دو نمايشنامه‌ي يونسکوست که اولي يک پارودي نهيليستي و آوانگارد از مکبث شکسپير است و دومي نمايشنامه‌اي با حضور خود نويسنده در نقش اصلي! مکبت يونسکو مکبثي‌ست که يک نقطه‌ي «ث»اش افتاده و کليت متن هم به همين سادگي و البته مسخرگي‌ست که اگر دقيق بنگريم، در لايه‌هاي متن تفاوت چنداني با منبع اقتباس ندارد، جز حجم قابل توجهي توجه بيشتر به حماقت و بلاهت مردان و زنان نشسته بر سرير قدرت‌! بداهه‌گويي آلما هم داستان يونسکوي نشسته به نوشتن است و سه منتقد که اصرار دارند چگونه نوشتن را به نويسنده ياد بدهند! متني نمايشي که حماقت بسياري از شبه‌منتقدان را به خوبي نشان مي‌دهد و البته که تنفر عجيب شخص يونسکو را هم به مسئله‌ي نقد روشن مي‌کند که با چيره‌دستي‌اش به نمايشنامه‌اي درجه يک تبديل شده، بدون آنکه حماقت شخصي يونسکو در تنفرش از نقد و منتقدان چندان هويدا باشد!