اگر عقيده اي وجود داشته باشد که چپ و راست، روانشناسان و فيلسوفان، متفکران باستان و مدرن را متحد کرده باشد، آن اين تصور ضمني بد بودن انسان است. اين تصوري است که عناوين روزنامه ها و قوانيني که زندگي ما را شکل مي دهند هدايت مي کند. ريشه هاي اين باور از ماکياولي تا هابز، فرويد تا پينکر در اعماق انديشه غربي فرو رفته است. به ما آموخته شده که انسان ها ذاتا خودخواه هستند و اساسا منافع شخصي آنها را اداره مي کنند. اما اگر اين عقيده درست نباشد چه مي کنيد؟ روتگر برگمن، در کتاب «آدمي»، پرفروش ترين کتاب بين المللي خود، چشم انداز جديدي را درباره ي 200000 سال گذشته ي تاريخ بشر ارائه مي دهد و اثبات مي کند که ما براي مهرباني سخت گير هستيم، بيشتر به دنبال همکاري هستيم تا رقابت و بيشتر تمايل داريم تا به يکديگر اعتماد کنيم تا اينکه نسبت به يکديگر بي اعتماد باشيم. در حقيقت اين غريزه، اساس تحولي محکمي دارد که به ابتداي هوموساپينس برمي گردد. از زندگي واقعي خرمگس ها گرفته تا همبستگي پس از حمله رعدآسا، نقص هاي پنهان در آزمايش زندان استنفورد تا داستان واقعي دو برادر دوقلو در دو طرف مقابل هم که به ماندلا براي پايان دادن به آپارتايد کمک کردند، برگمن به ما نشان مي دهد که اعتقاد به انسان سخاوت و همکاري صرفا خوش بينانه نيست - بلکه واقع بينانه است. علاوه بر اين، تأثيرات زيادي در چگونگي عملکرد جامعه دارد. وقتي فکر مي کنيم انسان بدترين است، در سياست و اقتصاد نيز بدترين ها را به وجود مي آورد. اما اگر به واقعيت مهرباني و نوع دوستي بشريت اعتقاد داشته باشيم ، اين پايه و اساس تحقق واقعي تغيير در جامعه را تشکيل خواهد داد. چيزي که برگمن در کتاب آدمي با ذکاوت، شوخ طبعي، صراحت و داستانگويي خاص و به يادماندني اش آن را قانع کننده مي سازد.