در فاصله ي قرن پنجم تا يازدهم هجري، به دليل سرکوب شديد اهل فکر و فلسفه از سوي حاکمان و فقهاي در خدمتشان، هيچ انگاره ي فلسفي قابل اتکايي شکل نگرفت و هيچ فيلسوفي در معناي واقعي کلمه وجود نداشت تا آنکه در عصر صفوي با اندکي تغيير در رويه ي حکومت و مدرسه هاي ديني، «ملاصدراي شيرازي» رشد و نمو يافت و فلسفه ي صدرايي را بنيان گذاشت. اهميت محمدبن ابراهيم شيرازي، ملقب به ملاصدرا، در تاريخ انديشه ي ما چنان است که به اعتقاد بسياري از اهالي فلسفه، پس از او تا قرن چهاردهم هيچ فيلسوفي در ايران نداشته ايم. کتاب «ملاصدرا؛ فيلسوف و متفکر بزرگ ايراني» حاصل ترجمه و اقتباس «ذبيح الله منصوري» از نوشته هاي جمعي از شارحين غربي ملاصدرا و خاورشناساني همچون «هانري کوربن»، «هرمان اولدنبرگ»، «والتر گريسمان» و ... است که براي آشنايي عموم با زندگي و انديشه هاي اين فيلسوف بزرگ، از کودکي تا بزرگسالي، تدوين شده است. اين کتاب که با زباني ساده و شيوا نوشته شده است، به خوبي زيست و زمانه ي عالم و متفکر بزرگي را روايت مي کند که از جواني فقط و فقط به دليل انديشيدن، مجبور شد شهر به شهر سفر کند و زندگي مخفيانه پيشه کند. کتاب «ملاصدرا؛ فيلسوف و متفکر بزرگ ايراني» روايت سرگشتگي فيلسوف هميشه در تبعيد است که از سوي مردم، حاکمان و عالمان زمانه ي خودش زخم ها خورد ولي هيچ گاه از فلسفه اش پاپس نکشيد و تا پاي مرگ بر سر تفکرش ايستاد.