رهبر جامعه شيعه اسماعيلي «عبدالله المهدي» پس از يک دوره دراز مدت استتار در سال 297 هجري قمري نخستين امامت-خلافت فاطميان و حکومت يک دودمان شيعي را پايه گزاري کرد. اين امپراتوري شيعي در اوج خود از کرانه هاي اقيانوس اطلس، در امتداد سواحل جنوبي درياي مديترانه تا دو سوي درياي سرخ شامل مکه و مدينه گسترش داشت. جلد اول از دو جلد «فاطميان» تاريخ مختصر دوران اوليه گسترش اين امپراتوري تا فتح مصر و انتقال پايتخت به قاهره امروزي در سال 362 هجري قمري را در بر مي گيرد. خواننده در سفري تاريخي از پايتخت هاي آغازين فاطميان در غرب «قيروان- مهديه-منصوريه» به پايتخت بعدي قاهره مي رود. جلد دوم دوران دويست ساله امامت-خلافت فاطميان در قاهره و افول نفوذشان در مغرب است. فاطميان در اين گام دوم تاريخ خود، قاهره را پي افکنده و سير تحول و تبديل آن به يک عامل فرهنگي و اقتصادي پيوند دهنده آسياف افريقا و اروپا را هدايت کردند. آباداني و مکنت حاکم بر قلمرو و مردم امپراتوري، بستر فرهنگي، هنري و روشنفکري سرزنده اي را پديد آورد که شور و شوق مدني عصر خود را بازتاب مي داد.