کتاب « ديالکتيک روشنگري » اثر "ماکس هورکهايمر" و "تئودور آدرنو" بدون شک ،تأثيرگذارترين کتاب انتشار يافته در مکتب تئوري انتقادي فرانکفورت است. اين مقاله که در طول جنگ جهاني دوم نوشته شده و به صورت شخصي در بين مخاطبان در گردش بوده است ، در سال 1947 منتشر شد . نويسندگان در مقدمه مي نويسند "آنچه ما قرار بود انجام دهيم ، چيزي غير از توضيح اين موضوع نبود که چرا بشريت ، به جاي ورود به يک وضعيت واقعا انساني ، در حال غرق شدن در نوع جديدي از بربريت است ؟ " با اين حال ، اين اثر فراتر از انتقاد صرف از وقايع معاصر گام نهاده است و برخي تحولات جزئي را از منظر تاريخي ديده است ،مانند تولد تاريخ غربي . همچنين ذهنيت خود را از مبارزه با نيروهاي طبيعي ، همانند آن چه در اسطوره ها نشان داده شده است ، در يک پيچش عظيم به تهديد آميزترين تجربه هاي حال حاضر متصل مي کنند . اين کتاب شامل پنج فصل است که در نگاه اول به هم ارتباطي ندارند و با تعدادي يادداشت کوتاه همراه است . تجزيه و تحليل هاي مختلف مربوط به پديده هايي از قبيل جدا شدن علم از زندگي عملي ، اخلاق رسمي ، ماهيت دستکاري، فرهنگ سرگرمي و يک ساختار رفتاري پارانوئيدي است ، که بر ضد تلاش براي مقابله با نيروهاي طبيعي بيان شده است و اين نشانگر محدوديت هاي روشنگري است.