محمدرضاي کوچک عاشق صدا بود: صداي پرندگان، صداي باران آرام، صداي جنبش برگ‌ها در ميان درختان و صداي آوازي که از حنجره‌ي آدم‌ها بيرون مي‌آمد. هربار صداي زيبايي مي‌شنيد، دلش براي موسيقي بيشتر مي‌تپيد. او، با اينکه مي‌دانست پدرش خوش‌حال نمي‌شود، پنهاني چند نکته‌ي موسيقي را ياد گرفت و فهميد گمشده‌ي بزرگ زندگي او آواز است.