هوموساکر، که در زبان لاتين به معناي «انسان مقدس» است، در حقوق روم قديم به کسي اطلاق مي‌شد که اگر کسي او را مي‌کشت قاتل به شمار نمي‌آمد و با اين حال امکان قرباني کردن او نيز وجود نداشت. به اين قرار، انسان مقدس در چارچوب قوانين روم شخصي بود که بيرون از دايره‌ي قانون قرار مي‌گرفت. آگامبن اين تمثال را براي فهم رمز سياست در دنياي مدرن احيا کرده است. آگامبن در هوموساکر مي‌کوشد مسئله‌ي امکانِ محض و بالقوگي و قدرت را به مسئله‌ي اخلاق سياسي و اجتماعي در بستري پيوند زند که اخلاق مذکور شالوده‌ي ديني و مابعدالطبيعي و فرهنگي سابق خويش را در آن از کف داده است. آگامبن تحليلِ جسته‌گريخته‌ي زيست‌سياست را در نوشته‌هاي فوکو رهنماي کار خويش مي‌گيرد و با ديدي گسترده و باريک‌بين و موي‌شکاف حضور مخفي يا ضمنيِ برداشتي از زيست‌سياست را در تاريخ نظريه‌ي سنتيِ سياست مي‌کاود. او مي‌کوشد نشان دهد از کهن‌ترين رساله‌هاي نظريه‌ي سياست، به‌ويژه در تلقي ارسطو از انسان در مقام حيوان سياسي (يا شهرنشين)، و در سرتاسر تاريخ تفکر غرب درباره‌ي حاکميت (خواه حاکميت پادشاهان خواه حاکميت دولت‌ها) تا به امروز برداشتي از قدرت مستتر است، قدرتي مستولي بر «زندگي» انسان.