جلال الدين محمد بلخي، خداوندگار شعر پارسي، از شاعران بزرگ قرن هفتم است. وي همواره در بين مشتاقان شعر و ادب و عرفان شهره بوده است. حضور مولوي در حافظة تاريخي ما انکارناپذير است. نه تنها مردم ايران بلکه جهانيان به داشتن او مي بالند و از آن خود مي دانندش، از آن رو که آزادانديش است و انسان دوست و حق پرست. مولوي وعظ مي کرد و حکمت مي گفت، و با ديدن شمس تبريزي، زندگي و درس و مدرسه را رها کرد و در پي آواز عشق او رفت. شمس او را از محراب و منبر به رقص و سماع کشاند و از آنجا بود که ترانه و شعر عاشقانه در جان او نشست و باليد و حاصلش شد اشعار شورانگيز و عشق آميزي که هنوز هم ورد زبان سوختگان و عاشقان است. افزون بر اين، مولانا در اشعار پندآميز و حکمت آموز نيز دستي دارد و مثنوي او از جمله پندنامه هاي ايرانيان است.اشعار مولوي، چه عرفاني و چه حکيمانه، هر چه باشند در جان آدم مي نشيند که از جان برآمده اند. ترکيب اين اشعار ناب با هنر خط و نقاشي تابلويي مي شود زيبا که هم پندآموز است و هم چشم نواز.نزد مردمان ايران زمين، خوشنويسي و نقاشي همواره ملازم يکديگر بوده و عزيز داشته شده اند. در کتاب پيش رو نيز اين دو هنر در هم آميخته اند. هنردوستان مي توانند اين نقش مايه ها و خطوط زيبا را رنگ کنند و همراه با کسب آرامش، که از پيامدهاي مشهود رنگ آميزي است، دل و تن را در درياي بيکران شعر بشويند و لذتي عميق ببرند.