انسانها جوامع و فناوري هاي بسيار پيچيده اي ايجاد کرده اند ، اما اکثر ما حتي نمي دانيم که يک قلم يا توالت چگونه کار مي کند. چگونه با وجود درک کم چنين موفقيتهايي به دست آورده ايم؟ دانشمندان شناختي استيون اسلومان و فيليپ فرنباخ استدلال مي کنند که ما عليرغم کاستي هاي ذهني خود زنده مي مانيم و رشد مي کنيم زيرا در يک جامعه غني از دانش زندگي مي کنيم. کليد هوش ما در افراد و چيزهاي اطراف ما نهفته است. ما دائما اطلاعات و تخصص هاي ذخيره شده در خارج از سرمان را انجام مي دهيم: در بدن ما ، محيط ما ، دارايي هاي ما و جامعه اي که ما در آن تعامل داريم - و معمولا حتي متوجه نمي شويم که ما اين کار را مي کنيم.ذهن انسان هم درخشان است و هم احساساتي. ما آتش را کشف کرديم، نهادهاي دموکراتيک را ايجاد کرديم ، روي ماه ايستاديم و ژنوم خود را ترتيب داديم. و با اين حال ، هر يک از ما مستعد خطا ، گاهي غير منطقي و غالبا نادان هستيم. اساسا ماهيت عمومي اطلاعات و دانش توضيح مي دهد که چرا ما اغلب تصور مي کنيم بيشتر از آنچه که واقعا مي دانيم ، مي دانيم ، چرا عقايد سياسي و باورهاي غلط آنقدر سخت تغيير مي کنند و چرا رويکردهاي فرد محور به آموزش و مديريت غالبا ناکام مي شوند. اما ذهن مشترک ما نيز ما را قادر به انجام کارهاي شگفت انگيز مي کند. توهم آگاهي ادعا مي کند که نبوغ واقعي را مي توان در روشهايي که با استفاده از اجتماع پيرامون خود ايجاد کرده ايم پيدا کرد.