الگوهاي کلامي ما به بسياري از مفروضات خودکار ما خيانت مي کند: اگر کسي رويايي را با يک دوست در ميان بگذارد، دوست احتمالا چيزي مانند اين را مي پرسد: "آيا اين جزئيات واقعا اتفاق افتاده است يا فقط در رويا؟" مفهوم اين است که آنچه در يک رويا اتفاق مي‌افتد، «واقعي» نيست. در واقع، دقيق‌تر است که بپرسيم: «آيا در واقعيت رويا اتفاق افتاده است يا در واقعيت فيزيکي؟ در دنياي رويا يا در دنياي معمولي؟" هر دو جهان هاي واقعي هستند، هر دو واقعيت هايي هستند که واقعا وجود دارند. اما دنياي رويا، اگر فقط به آن پي ببريم، تأثير عملي و ملموس تري بر زندگي ما دارد تا رويدادهاي بيروني. زيرا در دنياي رويا است که ناخودآگاه در حال کارکردن پويايي قدرتمند خود است. در آنجاست که نيروهاي بزرگ مي جنگند يا با هم ترکيب مي شوند تا نگرش ها، آرمان ها، باورها و اجبارهايي را ايجاد کنند که بيشتر رفتار ما را تحريک مي کند. هنگامي که نسبت به روياها حساس مي شويم، متوجه مي شويم که هر پويايي در رويا به نوعي در زندگي عملي ما در اعمال، روابط، تصميمات، روال هاي خودکار، اميال و احساسات ما ظاهر مي شود. ما معتقديم که کنترل آگاهانه اين عناصر زندگي را در دست داريم. اما اين باور توهم بزرگ کنترل نفس است. اين جنبه هاي زندگي ما در واقع از مکان بسيار عميق تري تعيين مي شوند. در عالم رويا است که سرچشمه هاي ريشه آنها به شکلي آشکار مي شود که ما بتوانيم ببينيم و بفهميم. روياها ناخودآگاه را بيان مي کنند. روياها موزاييک هاي پويايي هستند که از نمادها تشکيل شده اند و حرکات، درگيري ها، تعاملات و تحولات سيستم هاي انرژي بزرگ در ناخودآگاه را بيان مي کنند.