از انقلاب ?? ايران بيش از چهار دهه مي گذرد. در اين دوران تغييرات بسياري در ساختار و بازيگران سياسي کشور رخ داده و حوزه ي رفاه و سياست گذاري اجتماعي نيز از اين تغييرات بر کنار نبوده است؛ در اين سال ها رويکرد سياست گذاري از چپ گرايي تا راست گرايي در نوسان بوده است. با اين ميزان تنوع و تکثر يا تشتت و پريشاني، آيا همچنان مي توان از منطق حاکم بر ميدان سياست گذاري اجتماعي و شکل گيري اين سياست ها سخن گفت؟ نويسنده در نظام نااجتماعي بر اين باور است که چنين منطقي وجود دارد و مي کوشد با مطالعه اي تاريخي، برساختي از هندسه ي ميدان سياست گذاري اجتماعي ايران پساانقلاب ارائه دهد و منطق صورت بندي سياست هاي اجتماعي اين دوران را تحليل کند. در کتاب حاضر به پرسش هاي متعددي در تشريح معماري ميدان پاسخ داده شده است: بازيگران فعال در مناسبات قدرت چه کساني اند؟ چه تشکل هايي در حمايت از منافع خود موفق تر عمل کرده اند؟ و چه نيروهايي در صورت بندي سياست ها يا ممانعت از آن ها تأثير داشته اند؟ کوتاه آن که، نظام نااجتماعي کوششي است اکتشافي براي ترسيم نقشه ي ابتدايي ميدان سياست گذاري اجتماعي در ايران پساانقلاب.